Τετάρτη 23 Μαΐου 2007

Ανθρώπινες σχέσεις

Σκέφτηκα ν’αρχίσω μια σειρά με τίτλο ‘Ανθρώπινες σχέσεις’ – σοβαρό θέμα όμως... γι’αυτό δε θα το κάνω σειρά, αλλά θα βάλω που και πού καμια ανεξάρτητη ‘εκπομπή όταν πάρω αρκετή έμπνευση από ορισμένους κυρίως. Αυτές τις ερωτήσεις που ακολουθούν τις κάνω πολύ συχνά στον εαυτό μου... πριν μερικές μέρες μου ‘έκανε ιδιαίτερη έμπνευση’ μια φίλη μου, τώρα όμως έχω χαλαρώσει :)

1) Είναι ανώμαλο και πόσο, οι άνθρωποι, και κυρίως οι γυναίκες (ίσως πιο πολύ μιλάω με γυναίκες κι γι’αυτό έχω τέτοια εντύπωση), δηλαδή πόσο ομαλό είναι μόλις πείτε κάποιο δικό σας πρόβλημα, ο συνομιλιτής σας να το ‘περάσει’- στο δικό του, αδιαφορώντας λίγο πολύ γι’αυτό που θέλετε να πείτε; Καλά, συμφωνώ ότι όλοι κάπως αναφερόμαστε στην προσωπική μας εμπειρία και ότι τέτοιες συμβουλές ίσως να είναι και οι πιο άξιες ας πουμε, όμως είναι αυτός ο μοναδικός τρόπος;;;

2) Είναι ανώμαλο ή όχι ορισμένες φορές να αισθανόμαστε πιο κοντά σε ανθρώπους που τους ξέρουμε από πρόσφατα και όχι πολύ καλά, παρά σε ανθρώπους που τους ξέρουμε και κάνουμε παρέα μαζί τους χρόνια;

3) Μπορεί να θεωρηθεί (αληθινός) φίλος κάποιος που ζηλεύει γιατί σε ορισμένες στιγμές της ζωής σας, ξεκινώντας από το πού και σε ποιο είδους οικογένεια γεννηθήκατε, εσείς ήσασταν πιο ‘τυχερόι’ απ’αυτόν, και ταυτόχρονα να παραβλέπει όλα τα άλλα όπου αυτός στάθηκε πιο τυχερός;

4) Πόσο τρελή είμαι αν πάντα αποφεύγω να αναφέρω τα θέματα και τους ανθρώπους για τους οποίους ξέρω ότι θα εκνευρίσουν τον συνομιλιτή μου και ακόμα όταν κάποιος άλλος είναι παρών, προσπαθώ για το ίδιο λόγο αμέσως να ελαφρώνω κάπως τα λόγια του ή να άλλαξω θέμα, μόνο και μόνο ο πρώτος συνομιλιτής να μην εκνευριστεί και κάνει την κατάσταση τεντωμένη και δυσάρεστη;

5) Πόσο τρελή είμαι που τα λέω όλα πολύ περίπλοκα και ασαφή ακόμα κι εδώ, και δε λέω τίποτα συγκεκριμένο γιατί δεν είμαι σίγουρη ποιος μπορεί να το διαβάσει;
Άμα συνεχίσω όλες οι ερωτήσεις θα αρχίζουν με το ‘πόσο τρελή είμαι’, γι’αυτό καλύτερα να σταματήσω εδώ :)

Ελπίζω να καταλάβετε τι ήθελα να πω, εδώ τα ελληνικά μου έδειξε ότι δεν είναι και τόσο καλά :)

Χαιρετίσματα σε όλους που άντεξαν μέχρι το τέλος!

Τρίτη 15 Μαΐου 2007

χαζεύω

Φαίνεται πως η μοίρα μου είναι οι δουλειές όπου απαραίτητο είναι να χαζέυω όλη την ημέρα... ή μήπως αυτό το γεγονός ταιριάζει με την προσωπικότητά μου; Πού να ξέρω... Πάντως όλη αυτή η ‘έλειψη δουλειάς’ με έχει φέρει, πού αλλού παρά στον virtual κόσμο... σε τέτοιο βαθμό που η μυωπία μου πολύ πιθανώς έχει μεγαλώσει... και αυτό που ζαλίζομαι συχνά, δεν σημαίνει ότι είμαι έγκυος, όχι ρε... του χρόνου ίσως... (ας πούμε φέτος τουλάχιστον να παντρευτώ)... είναι που το παρακάνω... ο κώλος μου όλο μεγαλώνει γιατί όλο κάθομαι... είναι και πολύ άνετη η καρέκλα (ή πολυθρόνα), το κεφάλι μου είναι κάπου μέσα στην οθόνη, μόνο τα χέρια μου εξέχουν κάπως.... τα δαχτυλίδα πατάνε όπου πρέπει στο πληκτρολόγιο ή ποντίκι... πραγματικά εδώ έχετε απ’ολα... κι εγώ η ερασιτέχνης βέβαια χάνομαι ακολουθώντας χιλιάδες link και όλο πανικοβάλλομαι ότι ίσως δεν προλάβω να διαβάσω κάτι που είναι πολύ καλό. Βάζω στοίχημα ότι έχω περισσότερα πράγματα στα αγαπημένα από πολλούς ανθρώπους που γνωρίζω (ευτυχώς τώρα τελευταία δεν τα χρησιμοποιώ και τόσο πολύ) – κρίμα να βρεις κάτι καλό και να το χάσεις για πάντα, μόνο και μόνο γιατί δεν είχες χρόνο να το διαβάσεις αμέσως, αλίμονο! Αυτά σε μένα δε συμβαίνουν, εγώ τα αποθηκεύω και μετά πατάω ένα ένα τα link και έφυγαααα στο διάλο... μετά κοιτάζω το ρολόι και αναρωτιέμαι - Θέε μου, τι έκανα όλη την ημέρα... όχι που δεν είναι καθόλου χρήσιμο αυτό... είναι... μόνο που δεν ξέρω τι θα γίνει όταν ξεκινήσει η δουλειά.... θα τρελαθώ μάλλον – το χειρότερο είναι να χαζεύεις έτσι στη δουλειά, χαλαρώνεις τελείως, ξεχνάς ότι έρχεσαι στο γραφείο για να δουλεύεις (σε πληρώνουνε άλλωστε!)... και όταν κάποιος σου ζητήσει να γράψεις κάτι, να το στείλεις, να βρείς κάποιο χαρτί, να απαντήσεις το τηλέφωνο, να κάνεις οτιδήποτε.... τον μισείς με όλη την ψηχή σου αφού σε βασανίζει – παρακαλώ - βρήκε ένας όποιοσδήποτε να ζητήσει κάτι τέτοιο από μένα??? Καταστροφή!!! Δεν πετυχαίνω καθόλου να βρω κάτι ενδιάμεσο... και μετά μου λένε ‘τι σε νοιάζει ρε. Δεν κάνεις τίποτα και παίρνεις το μισθό!’ Δεν είναι έτσι βρε παιδιά! Μετά από μια-δυο εβδομάδες δεν αντέχεις πια... αναρωτιέσαι ποιος είναι ο σκοπός??? Και αν αρχίσεις σοβαρά να ζητάς την απάντηση... θα φτάσεις μέχρι κάποιο είδος μανίας ή κάτι παρόμοιο, κάποιο κλάδος ψυχιατρικής όπωσδήποτε!
Προβλέπεται πολλή φασαρία τον επόμενο μήνα... και πως να μπλογκάρω μετά ρε, αυτό θα πει λογοκρισία!!!