5 πράγματα για τον εαυτό μου

Στα σέρβικα μπλογκς τον τελευταίο μήνα περίπου είναι ‘trend’ να λένε όλοι από 5 πράγματα για τον εαυτό τους και μετά αν θέλεις καλείς και μερικούς άλλους να κάνουνε το ίδιο, αφού εμένα κανείς δε με κάλεσε να γράψω για τον εαυτό μου εγώ θα το κάνω εδώ, γιατί όπως έχω ήδη πει, εδώ νιώθω χαλαρά ;)

1) όταν ήμουνα στο νηπιαγωγείο μια μέρα ήρθε η μάνα μου να με πάρει και με βρήκε με κόκκινα σημάδια στο χέρι μου, ρώτησε την ... και της είπανε ότι δάγκκωσα μόνη μου το χέρι, ήμουνα λένε πολύ έξαλλη, ποιος ξέρει γιατί, και αφού δεν είχα κανέναν κοντά δάγκωσα τον εαυτό μου

2) μια φορά στο Λύκειο είχε έρθει η αστυνομία στο σπίτι μου γιατί κάναμε πάρτι και κάποιος από τους καλούς μας γείτονες τους είχε καλέσει... το πάρτι ήτανε για τα γεννέθλια μιας φίλης μου... ή μαμά κι εγώ μόλις μερικούς μήνες πριν είχαμε μετακομίσει σ’αυτο το διαμέρισμα κι αυτή είχε πάει εκείνο το βράδυ στους παππούδες μου... ποτέ δεν της έχω πει για την αστυνομία, αν και δεν είχε συμβεί τίποτα το σπουδαίο... μ’εκείνη τη φίλη μάλωσα ‘θανάσιμα’ μερικούς μήνες μετά... έχουνε περάσει 12 χρόνια από τότε... τα αγόρια λένε ότι εμείς τα κορίτσια μαλώνουμε πολύ με τις φίλες μας κι αυτοί σχεδόν ποτέ.... εγώ νομίζω ότι αυτό είναι έτσι γιατί τα κορίτσια τα λένε (σχεδόν) όλα στις φίλες τους και τα γυναικείες φιλίες, ό,τι και να πείτε, για μένα είναι πιο δυνατές...

3) κλαίω συχνά... και νομίζω ότι αυτό είναι καλό γιατί έτσι όλα τα άσχημα βγαίνουν έξω... μόνο που μ-αρέσει να κλαίω μόνη μου, να μη με βλέπει κανείς και με τρελαίνει όταν δεν μπορώ να κρατηθώ μπροστά σε κάποιον...

4) δεν ξέρω να μαγειρεύω, δεν έχω καμία σχέση με το μαγείρεμα L μένω με τη γιαγιά, παλιά και με τη μάνα μου, η κουζίνα ήτανε πάντα μικρή και για τις δύο, που να χωρέσω κι εγώ... όμως εκτός από το χώρο δεν υπήρχε ούτε το ενδιαφέρον δυστυχώς... αντιθέτως ο φίλος μου μαγειρεύει πολύ καλά και μ’αρέσει να θεωρώ ότι μ’αυτό η υπόθεση έχει λυθεί J το μόνο που ξέρω να κάνω, και μάλιστα καλά, είναι μια τούρτα.... και ευτυχώς του αρέσει του φίλου μου πολύ – εκεί πήρα αρκετούς πόντους ;)

5) πριν 2-3 χρόνια είχα (επί 6 μήνες περίπου) σχεδόν καθημερινή e-mail αλληλογραφία μ’έναν τύπο που μένει στην Ολλανδία (Σέρβος κι αυτός)... φτάσαμε μέχρι να μάθουμε πάρα πολλά ο ένας για τον άλλο και κάπως είχαμε ξεπεράσει τα όρια της φιλίας... και όχι δεν είχαμε ποτέ το cyber sex… ήθελα πάρα πολύ να τον δω από κοντά... όμως αυτό ήτανε δύσκολο.... και σιγά σιγά αυτός είχε αρχίσει να απομακρύνεται ας πούμε .... είχε πολύ κακιές εμπειρίες στις ανθρώπινες σχέσεις γενικά και δεν μπόρεσε να χαλαρώσει εντελώς, δεν μπόρεσε να με πιστέψει, να ξεχάσει.... δεν ξέρω... εγώ προσπαθούσα πολύ καιρό να τον πείσω ότι αν δεν πάρεις τον ρίσκο πως θα πληγωθείς, τότε δεν ζεις, δεν μπορείς να νιώσεις ποτέ πραγματικά χαρούμενος ...
τέλως πάντων... τώρα έχω πολύ σοβαρή σχέση, κάποιον που τον αγαπάω και με αγαπάει πάρα πολύ και δεν θέλω να αλλάξει αυτό ποτέ... όμως λυπάμαι που δεν έχω γνωρίσει εκείνον τον ‘τύπο’, έχω όλα τα e-mail του (γενικά κρατάω όλα τα γράμματα και e-mail που παίρνω) και εύχομαι να είναι καλά...

και τώρα ακούω εσάς, παρακαλώ!!!