δημοψήφισμα

1. Τι θα θέλατε να σας φέρει ο Άι Βασίλης;

α) καινούριο τρακτέρ
β) 10 κιλά κρεμμύδι
γ) ροζ πουκάμισο
δ) μια κατσαρόλα πατσά
ε) 3 ψεύτικα κέρματα


2. Πού πετάτε τα ψίχουλα;

α) έξω – από το μπαλκόνι/παράθυρο
β) στη λεκάνη/μπανιέρα/νιπτήρα
γ) στον τενεκέ
δ) τα σκουπίζω
ε) δεν τα πετάω καθόλου


3. Αν δεν έχετε χαρτή τουαλέτας τι προτιμάτε:

α) νερό και σφουγγάρι
β) εφημερίδες
γ) χόρτα
δ) εσώρουχα που (δεν) τα πετάω μετά


4. Αν ήμουνα πρόεδρος θα:

α) έκλεβα πολλά λεφτά
β) έδιωχνα ορισμένους έξω από τη χώρα
γ) έκλεινα μερικούς σταθμούς τηλεόρασης
δ) κοιμόμουνα κάθε μέρα μέχρι τις 2μμ
ε) έδινα μια βίλα στην γκόμενα/γκόμενό μου


5. Αν κάποιος σας κάνει δώρο ένα καινούριο Yugo, εσείς θα:

α) το κάψετε
β) κάνετε ένα κοτέτσι απ’αυτό
γ) το πουλήσετε και αγοράσετε βρακάκια για όλα τα λεφτά
δ) μαλώσετε αυτόνα που σας το’δωσε

όταν ήμουν μεθυσμένη για πρώτη φορά

Παιδιά, τι κάνετε εσείς όταν είσαστε μεθυσμένοι;
Στη δική μου περίπτωση εξαρτάται από τα κέφια, δηλαδή αν δεν έχω κέφι κι είμαι, ας πόυμε, μελαγχολική, τότε με το ποτό χειρεοτερεύουν τα πράγματα... όμως όταν είμαι χαρούμενη και κεφάτη, γίνεται όλο και καλύτερο :) ... το αστείο είναι ότι σιγά σιγά αρχίζω και δακρύζω όταν γελάω και όλοι νομιίζουν πως είμαι πτώμα...
Τώρα θυμήθηκα την πρώτη φορά που είχα μεθήσει... Ήμουνα 16-17 χρονών... είχα αποφασίσει να μεθήσω για πρώτη μου φορά με δύο καλές και ‘έμπειρες’ φίλες μου, δηλαδή επίτηδες. Η μαμά κι εγώ μόλις είχαμε μετακομίσει στο καινούριο διαμέρισμα, μέχρι τότε μέναμε με τον παπού και τη γιαγιά.... σύμφωνήσαμε δηλαδή οι τρεις μας – η Μόνικα, η Νίνα κι εγώ να περάσουμε τη νύχτα εκεί και να μεθήσουμε.... Τη μαμά την είχα στείλει στους παππούδες... Έλεγα να το κάνω για πρώτη φορά με κάποιους που τους ξέρω και τους εμπιστεύομαι, και από την άλλη που το είχανε ήδη μάθει λιγάκι το ποτό...
Πολύ έξυπνα φάγαμε πρώτα μια pizza και πήραμε από μια μπίρα και ένα μπουκάλι βότκα (περιττό να πω – μπαρούτι, πολύ κακιάς ποιότητας)... Αρχίσαμε, πρώτο ποτηράκι, δεύτερο... μαζί με το αλάτι και λιμόνι, ας μην ήτανε η τεκίλα... εγώ ήπια περίπου 5-6 ποτηράκια κι αυτές συνεχίσανε μέχρι το τέλος ... Βιαζόμασταν να τα ποιούμε όλα γιατί η Μόνικα έπρεπε να πάρει το νυχτερινό λεωφορείο στις 2πμ να πάει σπίτι γιατί η μαμά της δεν την άφηνε να περάσει όλη τη νύχτα μαζί μας (και μετά ρωτάμε γιατί!) ... περίπου στις δύο άρχισε και το καρουσέλ :-) ζαλιζόμουνα όσο ποτέ στη ζωή μου, ούτε πριν ούτε μετά δεν είχα τέτοια ζαλάδα... Παρακαλόυσα το Θεό να μην πεθάνω, του έδινα χίλιες υποσχέσεις ότι ποτέ δεν θα ξανακάνω τίποτα το παρόμοιο (και βέβαια και δεν κράτησα το λόγο) ... όλες οι τρεις κάναμε εμετό στον ίδιο κουβά ... η Μόνικα ήθελε να πετάξει από το παραθύρο (το διαμέρισμα είναι στον πέμπτο όροφο), η Νίνα έσπασε ένα ποτήρι (το πρωί πήγαμε στο γιατρό να της βάλουνε επίδεσμο) και έγλειφε το αίμα και το έφτυνε πάνω στον (φρεσκοβαμμένο) τοίχο .... αφού είχε μόνο δύο κρεβάτια η Μόνικα ξάπλωσε στο πάτωμα δίπλα στο δικό μου κρεβάτι .... εγώ νόμιζα ότι πέθανε και άρχισα να την κλοτσάω και να φονάζω ‘Μη πεθάνεις, μη πεθάνεις’... δε χρειάζεται να πω ότι έχασε το λεωφορείο (είχε και μια παράσταση στο σπίτι μετά) ... της είχα δώσει κάποιο άσπρο σορτσάκι (καλοκαίρι ήτανε) και το πρωί είδαμε ότι είχε κιτρινίσει... το πρώτο που σκεφτήκαμε ήτανε πως είχε κατουρήσει και τότε καταλάβαμε ότι οι λεκέδες είναι από το λεμόνι, που, μαζί με όλα τα άλλα που φάγαμε και ήπιαμε τη νύχτα ήτανε σκορπισμένο στο ολοκαίνουριο χαλί :)
αυτές είναι, λίγο-πολύ, οι πιο ενδιαφέρουσες λεπτομέριες... έχω μεθήσει αρκετές φορές μετά απ’αυτή, όμως ποτέ δεν ήτανε τόσο τρομερό ευτυχώς...

Μ'ΑΡΕΣΕΙ ΚΑΙ ΔΕ Μ'ΑΡΕΣΕΙ

Μ’ ΑΡΕΣΕΙ
- η σοκολάτα και όλα τα γλυκά με σοκολάτα
- να κάνω βόλτες μόνη μου η με παρέα
- να κάθομαι στην μπανιέρα όταν κάνω ντους
- να ταξιδεύω, να κολυμπάω, να παίρνω γράμματα
- η άνοιξη... δυστυχώς τα τελευατία χρόνια εδώ τουλάχιστον, δεν υπάρχει η σωστή άνοιξη όταν πρέπει, έχουμε ανοιξιάτικες μέρες το χειμώνα, και μετά απ’το Μαϊο αρχίζει η ζέστη
- να διαβάζω στο λεωφορείο (και γενικά να διαβάζω, βέβαια)
- ξένες γλώσσες (γι’αυτό π.χ. κάνω κι αυτό το πείραμα στα ελληνικά)
- να κάθομαι δίπλα στη θάλασσα ή το ποτάμι
- να πίνω ατέλειωτες καφέδες και κόκτειλς με τις φίλες μου και να κουτσομπολεύουμε
- να βάζω ελληνικές λέξεις όταν μιλάω με τις φίλες μου που μιλάνε ελληνικά
- όταν μπαίνω στην Ελλάδα στους Ευζώνους
- η Παρασκευή και το Σάββατο
- να παίρνω και να δίνω μικρά δώρα
- να μυρίζω τον καφέ
- να μαγειρεύει ο Πέτρος όταν είμαστε μόνοι μας κάπου
- να φοράω τζιν, έτσι αισθάνομαι πιο χαλαρά
- να βλέπω μπάσκετ, κάποιο σημαντικό ματς, με μεγάλη παρέα και να φωνάζουμε όλοι

ΔΕ Μ’ΑΡΕΣΕΙ
- να λέω ψέμματα για άλλους
- να πηγαίνω στο γιατρό, προτιμούσα παλιά να πάω στο σχολείο παρά στον γιατρό
- οι αμμουδιές, η άμμος μπαίνει παντού – στα ρούχα, στα μάτια, στα μαγιό
- οι καβγάδες, μαλώνω μόνο με την οικογένεια μου γιατί ξέρω ότι μετά δε θα αλλάξει τίποτα, θα είναι όλα όπως και πριν... τρελαίνομαι όταν μαλώνω με τη γιαγιά μου και μετά έχω τύψεις γι’αυτά που είπα
- το σκοτάδι, φοβάμαι λίγο... προτιμώ την ημέρα, ο Πέτρος μού λέει ότι είμαι ‘ημερήσιο ζώο’ ;)
- όταν δεν μπορώ να αποφασίσω τι θα παραγγείλω στο εστιατόριο και πολύ συχνά δεν είμαι ευχαριστημένη με την επιλογή που έκανα
- να κρατάω στα χέρια την τζάντα, 2-3 σακούλες και την ομπρέλα και να αγοράζω κάτι στο περίπτερο ή σουπερ-μάρκετ
- που πολύ σπάνια λέω τι γνώμη μου, κάπως φοβάμαι πως θα το πάρουνε οι άλλοι
- που δεν έχω πολύ αυτοπεποίθηση και δεν είμαι καθόλου φιλόδοξη
- όταν κάποιος περιμένει κάτι από μένα κι εγώ από τους άλλους
- σνομπισμός, υποκρισία, αδιαφορία για τις ανάγκες και ευχές των άλλων, μοχθηρία (δεν ξέρω αν αυτή η λέξη καθόλου χρησιμοποιείται), οι παραπονιάρηδες,...
- όταν κρύωνω ή ζεσταίνομαι πολύ
- τσιγάρα, κύμινο, κανέλα, campari, grapefruit, κολοκυθάκια
- όταν βλέπω τις εκπτώσεις και δεν έχω λεφτά
- όταν βλέπω εκπτώσεις και δεν έχουνε τίποτα στο μέγεθός μου

5 πράγματα για τον εαυτό μου

Στα σέρβικα μπλογκς τον τελευταίο μήνα περίπου είναι ‘trend’ να λένε όλοι από 5 πράγματα για τον εαυτό τους και μετά αν θέλεις καλείς και μερικούς άλλους να κάνουνε το ίδιο, αφού εμένα κανείς δε με κάλεσε να γράψω για τον εαυτό μου εγώ θα το κάνω εδώ, γιατί όπως έχω ήδη πει, εδώ νιώθω χαλαρά ;)

1) όταν ήμουνα στο νηπιαγωγείο μια μέρα ήρθε η μάνα μου να με πάρει και με βρήκε με κόκκινα σημάδια στο χέρι μου, ρώτησε την ... και της είπανε ότι δάγκκωσα μόνη μου το χέρι, ήμουνα λένε πολύ έξαλλη, ποιος ξέρει γιατί, και αφού δεν είχα κανέναν κοντά δάγκωσα τον εαυτό μου

2) μια φορά στο Λύκειο είχε έρθει η αστυνομία στο σπίτι μου γιατί κάναμε πάρτι και κάποιος από τους καλούς μας γείτονες τους είχε καλέσει... το πάρτι ήτανε για τα γεννέθλια μιας φίλης μου... ή μαμά κι εγώ μόλις μερικούς μήνες πριν είχαμε μετακομίσει σ’αυτο το διαμέρισμα κι αυτή είχε πάει εκείνο το βράδυ στους παππούδες μου... ποτέ δεν της έχω πει για την αστυνομία, αν και δεν είχε συμβεί τίποτα το σπουδαίο... μ’εκείνη τη φίλη μάλωσα ‘θανάσιμα’ μερικούς μήνες μετά... έχουνε περάσει 12 χρόνια από τότε... τα αγόρια λένε ότι εμείς τα κορίτσια μαλώνουμε πολύ με τις φίλες μας κι αυτοί σχεδόν ποτέ.... εγώ νομίζω ότι αυτό είναι έτσι γιατί τα κορίτσια τα λένε (σχεδόν) όλα στις φίλες τους και τα γυναικείες φιλίες, ό,τι και να πείτε, για μένα είναι πιο δυνατές...

3) κλαίω συχνά... και νομίζω ότι αυτό είναι καλό γιατί έτσι όλα τα άσχημα βγαίνουν έξω... μόνο που μ-αρέσει να κλαίω μόνη μου, να μη με βλέπει κανείς και με τρελαίνει όταν δεν μπορώ να κρατηθώ μπροστά σε κάποιον...

4) δεν ξέρω να μαγειρεύω, δεν έχω καμία σχέση με το μαγείρεμα L μένω με τη γιαγιά, παλιά και με τη μάνα μου, η κουζίνα ήτανε πάντα μικρή και για τις δύο, που να χωρέσω κι εγώ... όμως εκτός από το χώρο δεν υπήρχε ούτε το ενδιαφέρον δυστυχώς... αντιθέτως ο φίλος μου μαγειρεύει πολύ καλά και μ’αρέσει να θεωρώ ότι μ’αυτό η υπόθεση έχει λυθεί J το μόνο που ξέρω να κάνω, και μάλιστα καλά, είναι μια τούρτα.... και ευτυχώς του αρέσει του φίλου μου πολύ – εκεί πήρα αρκετούς πόντους ;)

5) πριν 2-3 χρόνια είχα (επί 6 μήνες περίπου) σχεδόν καθημερινή e-mail αλληλογραφία μ’έναν τύπο που μένει στην Ολλανδία (Σέρβος κι αυτός)... φτάσαμε μέχρι να μάθουμε πάρα πολλά ο ένας για τον άλλο και κάπως είχαμε ξεπεράσει τα όρια της φιλίας... και όχι δεν είχαμε ποτέ το cyber sex… ήθελα πάρα πολύ να τον δω από κοντά... όμως αυτό ήτανε δύσκολο.... και σιγά σιγά αυτός είχε αρχίσει να απομακρύνεται ας πούμε .... είχε πολύ κακιές εμπειρίες στις ανθρώπινες σχέσεις γενικά και δεν μπόρεσε να χαλαρώσει εντελώς, δεν μπόρεσε να με πιστέψει, να ξεχάσει.... δεν ξέρω... εγώ προσπαθούσα πολύ καιρό να τον πείσω ότι αν δεν πάρεις τον ρίσκο πως θα πληγωθείς, τότε δεν ζεις, δεν μπορείς να νιώσεις ποτέ πραγματικά χαρούμενος ...
τέλως πάντων... τώρα έχω πολύ σοβαρή σχέση, κάποιον που τον αγαπάω και με αγαπάει πάρα πολύ και δεν θέλω να αλλάξει αυτό ποτέ... όμως λυπάμαι που δεν έχω γνωρίσει εκείνον τον ‘τύπο’, έχω όλα τα e-mail του (γενικά κρατάω όλα τα γράμματα και e-mail που παίρνω) και εύχομαι να είναι καλά...

και τώρα ακούω εσάς, παρακαλώ!!!