όταν ήμουν μεθυσμένη για πρώτη φορά

Παιδιά, τι κάνετε εσείς όταν είσαστε μεθυσμένοι;
Στη δική μου περίπτωση εξαρτάται από τα κέφια, δηλαδή αν δεν έχω κέφι κι είμαι, ας πόυμε, μελαγχολική, τότε με το ποτό χειρεοτερεύουν τα πράγματα... όμως όταν είμαι χαρούμενη και κεφάτη, γίνεται όλο και καλύτερο :) ... το αστείο είναι ότι σιγά σιγά αρχίζω και δακρύζω όταν γελάω και όλοι νομιίζουν πως είμαι πτώμα...
Τώρα θυμήθηκα την πρώτη φορά που είχα μεθήσει... Ήμουνα 16-17 χρονών... είχα αποφασίσει να μεθήσω για πρώτη μου φορά με δύο καλές και ‘έμπειρες’ φίλες μου, δηλαδή επίτηδες. Η μαμά κι εγώ μόλις είχαμε μετακομίσει στο καινούριο διαμέρισμα, μέχρι τότε μέναμε με τον παπού και τη γιαγιά.... σύμφωνήσαμε δηλαδή οι τρεις μας – η Μόνικα, η Νίνα κι εγώ να περάσουμε τη νύχτα εκεί και να μεθήσουμε.... Τη μαμά την είχα στείλει στους παππούδες... Έλεγα να το κάνω για πρώτη φορά με κάποιους που τους ξέρω και τους εμπιστεύομαι, και από την άλλη που το είχανε ήδη μάθει λιγάκι το ποτό...
Πολύ έξυπνα φάγαμε πρώτα μια pizza και πήραμε από μια μπίρα και ένα μπουκάλι βότκα (περιττό να πω – μπαρούτι, πολύ κακιάς ποιότητας)... Αρχίσαμε, πρώτο ποτηράκι, δεύτερο... μαζί με το αλάτι και λιμόνι, ας μην ήτανε η τεκίλα... εγώ ήπια περίπου 5-6 ποτηράκια κι αυτές συνεχίσανε μέχρι το τέλος ... Βιαζόμασταν να τα ποιούμε όλα γιατί η Μόνικα έπρεπε να πάρει το νυχτερινό λεωφορείο στις 2πμ να πάει σπίτι γιατί η μαμά της δεν την άφηνε να περάσει όλη τη νύχτα μαζί μας (και μετά ρωτάμε γιατί!) ... περίπου στις δύο άρχισε και το καρουσέλ :-) ζαλιζόμουνα όσο ποτέ στη ζωή μου, ούτε πριν ούτε μετά δεν είχα τέτοια ζαλάδα... Παρακαλόυσα το Θεό να μην πεθάνω, του έδινα χίλιες υποσχέσεις ότι ποτέ δεν θα ξανακάνω τίποτα το παρόμοιο (και βέβαια και δεν κράτησα το λόγο) ... όλες οι τρεις κάναμε εμετό στον ίδιο κουβά ... η Μόνικα ήθελε να πετάξει από το παραθύρο (το διαμέρισμα είναι στον πέμπτο όροφο), η Νίνα έσπασε ένα ποτήρι (το πρωί πήγαμε στο γιατρό να της βάλουνε επίδεσμο) και έγλειφε το αίμα και το έφτυνε πάνω στον (φρεσκοβαμμένο) τοίχο .... αφού είχε μόνο δύο κρεβάτια η Μόνικα ξάπλωσε στο πάτωμα δίπλα στο δικό μου κρεβάτι .... εγώ νόμιζα ότι πέθανε και άρχισα να την κλοτσάω και να φονάζω ‘Μη πεθάνεις, μη πεθάνεις’... δε χρειάζεται να πω ότι έχασε το λεωφορείο (είχε και μια παράσταση στο σπίτι μετά) ... της είχα δώσει κάποιο άσπρο σορτσάκι (καλοκαίρι ήτανε) και το πρωί είδαμε ότι είχε κιτρινίσει... το πρώτο που σκεφτήκαμε ήτανε πως είχε κατουρήσει και τότε καταλάβαμε ότι οι λεκέδες είναι από το λεμόνι, που, μαζί με όλα τα άλλα που φάγαμε και ήπιαμε τη νύχτα ήτανε σκορπισμένο στο ολοκαίνουριο χαλί :)
αυτές είναι, λίγο-πολύ, οι πιο ενδιαφέρουσες λεπτομέριες... έχω μεθήσει αρκετές φορές μετά απ’αυτή, όμως ποτέ δεν ήτανε τόσο τρομερό ευτυχώς...